سیر نمیشوم ز تو ای مه جان فزای من
جور مکن جفا مکن نیست جفا سزای من
با ستم و جفا خوشم بلکه درون آتشم
چون که تو سایه افکنی بر سرم ای همای من
بر سرم ای همای من
اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من
خاک من گِل شود و گُل شکفت از گِل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من
قصد جفاها نکنی ور بکنی با دل من
وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من
وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من
اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من
خاک من گِل شود و گُل شکفت از گِل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من
اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من
خاک من گِل شود و گُل شکفت از گِل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من
شعر از مولانا